Lang leve de sociale voorzieningen!

José is visser. Maar hij is ook gehandicapt want hij mist bijna al zijn vingers. Door een vreemde speling in zijn lot werd hij geboren met twee klauwen in plaats van handen. Zijn ene hand bestaat uit een enorme duim en een bundeltje waarin de aanzet van drie vingers te herkennen is en zijn andere hand heeft de vorm van een grote V.
José is ook erg arm en moest al vroeg met zijn familie mee om de zee op te zorgen dat er ’s avonds wat te eten zou zijn. Als snel begreep hij dat hij buiten Portugal sneller en meer geld kon verdienen en hij monsterde aan op de grote vaart. Jarenlang voer hij de hele wereld over en een groot aantal van die jaren werkte hij in opdracht van een Nederlands bedrijf, met collega’s van allerlei nationaliteiten en achtergronden. Totdat het echt niet meer ging en hij op z’n vijfenvijfigste terugkeerde naar Portugal. Van de Portugese staat ontving hij vervolgens een invaliditeitspensioentje en zijn vrouw “deed een paar huizen” zodat ze net rond konden komen.



Op een dag stond José bij mij op de stoep met een brief van een Nederlandse uitvoeringsinstantie , waaruit bleek dat hij tot aan zijn pensioneren recht had (heeft) op een arbeidsongeschiktheidsuitkering uit Nederland. Hij snapte de brief maar nauwelijks en geloofde het bijna niet toen ik die voor hem vertaalde.
Hij bedankte me hartelijk voor de tijd die ik had besteed aan zijn bezoek en vroeg me wat de kosten waren. Ik noemde een bedrag en zei dat dat mijn uurtarief was. Hij vroeg of ik hem verder kon helpen met alle correspondentie rondom zijn uitkering en ik meldde dat ik dat zou doen en dat ik steeds als ik een uur werk aan hem had besteed, ik dat zou zeggen, zodat hij me kon betalen en kon bekijken of hij me verder nodig had.

Een lange tijd van wachten, brieven, e-mails, telefoontjes van hem naar mij en van mij naar de uitvoeringsinstantie, bezoekjes en gesprekken brak aan. Doktersonderzoeken moesten worden vertaald en brieven van de Portugese overheid overgelegd. Ik besteedde zo’n 10 uur aan zijn zaak en iedere keer had hij netjes een envelop met geld bij zich als hij weer langs kwam voor een volgende stap in het proces.

Na ongeveer een jaar kwam het verlossende antwoord, niet alleen had José recht op een arbeidsongeschiktheidsuitkering, hij had er zelfs recht op met terugwerkende kracht. Met tranen in zijn ogen luisterde hij naar dit geweldige nieuws: iedere maand een vaste uitkering en ook nog een flink bedrag ineens als compensatie voor de afgelopen jaren. Dat bedrag werd niet aan José betaald, maar aan de Portugese sociale dienst die er het tot nu toe aan José betaalde invaliditeitspensioentje mee zou verrekenen, waarna José de rest zou krijgen.

Kort geleden stopte een nieuwe auto voor mijn deur en een stralende José, met zijn vrouw, stapten uit. Als dank voor mijn werk en hulp kreeg ik een laatste envelop, terwijl ik geen werk meer voor hem had gedaan. Ik protesteerde, maar hij wilde er niet van weten en drukte het geld in mijn handen.
Ik heb het maar aangenomen, met dank aan de sociale voorzieningen. Wat héb ik toch leuk werk!

Um abraço, Karolien